Ik leerde Jantine in 2009 kennen, toen zij glutenvrije mensen uit de omgeving uitnodigde om bij haar te komen eten. Het was de eerste keer dat ik andere coeliaken ontmoette. De eerste keer dat ik bij een feestje was waar alles glutenvrij was.

Jantine is een lieve vrouw. Een bijzondere vrouw die jou echt hoort en ziet. Een vrouw die je nuttige adviezen geeft, maar die je ook laat nadenken over een goede oplossing.
De afgelopen jaren ontmoette ik haar zo af en toe. En elke keer kreeg ik daar energie van. Toen ik hoorde dat ze Coachpraktijk Bloeidaal was begonnen, was ik dan ook erg enthousiast. Ik vroeg haar of ze daar meer over wilde vertellen. Hieronder lees je het verhaal van Jantine.

COELIAKIE ALS OPGAVE EN FRUSTRATIE

Daar is die dan, de diagnose. Huh, coeliakie, hoe spreek je dat uit? Opluchting voelde ik over het feit dat er eindelijk iets was gevonden voor mijn klachten en die van mijn zoontje en ik sprong in het glutenvrije diepe. Ik wilde het begrijpen en de beste glutenvrije moederbakker worden van de hele wereld. Dus ik had het druk de eerste tijd, en het viel me allemaal wel mee. Emotioneel, bedoel ik, tenminste, dat dacht ik. Totdat ik een keer tijdens het bakken iets vergeten was en nog snel naar de supermarkt rende, die voor mijn ogen de deuren sloot en mij niet binnenliet. Toen brak er iets in mij.  Midden op straat stond ik te huilen als een kind. Ik voelde me moe, verdrietig en alleen met onze coeliakie.

Omdat iedereen die te maken heeft met coeliakie dapper aan het bakken is en al die superbaksels op Facebook deelt, lijkt het wel of iedereen het leven zonder gluten makkelijk op pakt.

Maar dat is niet waar! Een coeliakiediagnose is dan wel geen dodelijke ziekte, life-changing is het wél! En hoe! Alles veranderd, en het is niet leuk! En laat dat het ook alsjeblieft niet hoeven worden.

Huilend op de bank?

Maar wat dan? Huilend op de bank met een droge glutenvrije kruimelkoek?

Mij helpt op zo’n moment een spreuk van een oude romeinse keizer:

“Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien” – Marc Aurele.

Dus moed om lekkere koekjes te bakken, moed om eindeloos aan iedereen op een vriendelijke  manier uit te leggen wat wél gegeten kan worden, en dat honderden keren, soms zelfs bij de zelfde personen. Moed en geduld met degene die dat nooit leren. En de wijsheid om te accepteren wat niet veranderen kan; coeliakie. Accepteren dus. Maar, hoe doe je dat?

Rouwen en accepteren

Om tot acceptatie te komen moet je eerst rouwen. Rouwen om het anders zijn, rouwen om soms niet mee te kunnen doen, rouwen omdat je nooit meer die lekkere grote krentenbollen bij de bakker om de hoek kunt eten. Rouwen dat je altijd op moet letten op verdwaalde kruimels, altijd je handen voor het eten moet wassen. Altijd, nooit meer niet.

Bij rouwen hoort begraven. Begraaf het glutenleven, wil je met vrije handen het glutenvrije leven tegemoet te kunnen treden. En zoals bij alle rouw is dit bij alle mensen anders. En komt dat zelfs na 14 jaar diagnose af en toe nog boven geborreld. En doet het soms gewoon nog zeer.

Geef jezelf een jaar om het glutenvrije leven te integreren in je leven en denken, geef jezelf daarna nog een jaar om het te leren accepteren. En als je dan nog wanhopig denkt waarom het jou toch moest overkomen (waarom niet?): zoek professionele hulp. En dat is dan het inzicht.

Jantine Dijkstra
Coeliakiepatiënt van een moeder, een zoon, en van zichzelf.