Vandaag is het 18 jaar geleden dat ik moeder werd. Dat mijn kleine Boris & kleine Sanne werden geboren. Beiden leefden maar een uur.
Volledig gezond, zulke mooie en volmaakte kindjes, maar na een zwangerschap van 21 weken veel te klein om buiten mijn buik verder te leven.
Rugpijn
Al het hele weekend had ik last van mijn rug. Wist vaak niet meer hoe ik moest gaan zitten, maar na een rondje lopen of een aantal oefeningen ging het wel weer. Ook de pijn in mijn onderbuik maakte ik me niet druk om. De kindjes zaten immers veel hoger, dat voelde nog goed en ik voelde ze regelmatig draaien en schoppen.De nacht van maandag op dinsdag had ik veel pijn in mijn onderrug. Ik wist niet meer hoe ik moest zitten, staan of liggen om de pijn dragelijk te maken. Op m’n ene zij, op m’n andere zij, op m’n rug, kussentje eronder voor de steun… De hele nacht heb ik liggen draaien maar heb uiteindelijk toch nog een paar uur geslapen.’s Ochtends wilde ik gewoon naar m’n werk gaan. Maar toen ik kromgebogen van de pijn bij de deur stond, zei Erik dat ik eerst maar langs het ziekenhuis moest gaan.Ondertussen hadden we nog steeds niet door dat er iets ernstigs aan de hand kon zijn, dus Erik vertrok gewoon voor 3 dagen naar een project in Zuid Limburg en ik heb netjes tot half 9 gewacht met het bellen van de afsprakenlijn van het ziekenhuis.
weeen?
Ik werd geholpen door een arts-assistent, kreeg een echo waarop we zagen dat alles nog goed ging. De baby’s spartelden vrolijk rond in hun vruchtwater en waren erg actief. Maar omdat ik last had van afscheiding toch ook maar een inwendig onderzoek. Toen was er opeens wel reden tot ongerustheid: Er kwam een golf vocht naar buiten en het bleek dat ik ontsluiting had.Maar als ik ontsluiting had, had ik ook weeën gehad moeten hebben. Zo had ik die pijn nooit herkend, heb me niet gerealiseerd dat het in golven kwam…..Ik werd meteen opgenomen en moest voorlopig strikte bedrust houden om 1 of beide kindjes te kunnen redden. Bij 27 weken kunnen de kindjes levensvatbaar zijn en bij het UMC worden zelfs kindjes van 24 weken behandeld!
Ondertussen was Erik net in Kerkrade aangekomen. Hij is meteen weer omgedraaid en zijn collega heeft hem helemaal teruggebracht naar Amersfoort!
Ik heb vriendin Alinda gebeld die meteen gekomen is om mij te steunen totdat Erik er was.
bevalling is in volle hevigheid begonnen
Erik kwam om een uur of 1 binnen en niet veel later werd ik weer naar de behandelkamer gebracht. De gynaecoloog maakte een echo, keek weer naar eventueel vruchtwater en ontsluiting en nam een kweekje. Daarna vertelde hij dat de bevalling in volle hevigheid was begonnen, het hoofdje was ingedaald en ik had volledige ontsluiting. Het kindje moest geboren worden en helaas kon er voor de 2e ook niets meer gedaan worden.
Boris
De eerste persweeën deden erg zeer, ik wilde helemaal niet bevallen, die kindjes moesten bij mij blijven! Kennelijk heb ik me er toch aan over gegeven, want toen het hoofdje er bijna was, braken de vliezen. En even later lag er een prachtig mannetje op mijn buik: Om 16:34 is onze zoon geboren!
We konden zijn hartje zien kloppen, hij had een beetje grijpreflex in zijn handjes en gaf kracht als je tegen zijn voetjes duwde. Na iets meer dan een uur is Boris overleden en begon de volgende bevalling.
Sanne
De tweede bevalling ging makkelijker. Ook hier moesten eerst de vliezen breken voordat onze dochter in een stuipligging ter wereld kwam. Twee keer flink persen…Bij Sanne zagen we minder goed het borstje op-en-neer gaan, ze had minder reflexen, maar ze leefde toch duidelijk! Ze maakte geluidjes en probeerde zo af en toe te ademen.
operatie
Vrij snel na deze geboorte moest de placenta komen. Ze hebben er alles aan gedaan om deze los te krijgen, maar dat lukte niet. Ik had al meer dan een liter bloed verloren, bleef bloed verliezen en moest dus geopereerd worden. Maar ik wilde niet weg zolang Sanne nog leefde! Gelukkig was de OK nog niet gereed en heb ik haar tot haar dood bij me heb kunnen houden. We hebben de kindjes in een mandje gelegd, en ik ben naar de OK gereden.Volgens Erik was ik ondertussen zo bleek, dat ik geen sproeten meer had….
Om een uur of 10 werd ik weer wakker uit de narcose. Samen met de verpleegster hebben we de kindjes gewogen en opgemeten. Daarna werd er een bed neergezet voor Erik en zijn we na een lange, verdrietige, maar zeer bijzondere dag gaan slapen…
coeliakie
Boris & Sanne zijn te vroeg geboren omdat ik onontdekte coeliakie had. Omdat mijn lichaam een (tweeling)zwangerschap niet aan kon.
Aan de andere kant, heeft deze zwangerschap en de heftige emoties erna, coeliakie getriggerd: Ik kreeg de klassieke coeliakie symptomen. Vier maanden later werd de diagnose coeliakie gesteld.
Hierdoor zijn voor mij coeliakie en mijn eerste kindjes onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Hierdoor strijd ik voor de bekendmaking van coeliakie. Want helaas ken ik meer verhalen van ernstige zwangerschapsproblemen in combinatie met (onondekte) coeliakie. En ook na de diagnose had ik nog nog diverse zwangerschapsproblemen.
Dit is 1 van de redenen dat tijdige diagnose van coeliakie zo belangrijk is!
Dit is 1 van de redenen dat ik me inzet voor de bekendwording van coeliakie.